Op de première van Gender Victory waren er twee mensen van het SCENECS Film Festival uitgenodigd om te kijken of mijn documentaire geschikt was voor hun publiek. Ik kreeg op die avond al te horen dat hij zeker geschikt was en werd bestookt met complimenten. Het festival zelf was pas een jaar later.

In een jaar kan er een hoop gebeuren en zorgde bij mij dat de focus van Gender Victory behoorlijk gedaald was. Daardoor was ik bijna te laat met het inzenden. Gelukkig was ik net op tijd en kreeg ik iets langer dan een jaar na de première te horen dat hij officieel geselecteerd was. Ik sprong natuurlijk een gat in de lucht door dat nieuws.

Naarmate het festival naderde, werd bij mij steeds meer duidelijk dat het niet zomaar een festival was maar een groot internationaal festival met inzendingen van over de hele wereld. Hoe geweldig is het dan dat mijn eerste eigen productie daar speelt. Ook kreeg ik een uitnodiging voor het grand gala in Studio 21 op het media park te Hilversum waar de Dutch Golden Stone Award’s werden uitgereikt.

Uiteraard ging ik daar graag heen. Het leek mij al een heel tof idee om een award show mee te maken. Eenmaal aangekomen keek ik mijn ogen uit. Rode loper, fotograven en camera’s. Iets waar je van pas durft te dromen als je gevestigde naam heb in de film industrie. In de foyer kwam er iemand van de organisatie naar mij toe om te vragen of ik redelijk vooraan wilde gaan zitten bij de filmmakers. Toen steeg bij mij al de nervositeit. Zou ik genomineerd zijn? dacht ik!

Toen de show begon heb ik genoten van de optredens en de hele sfeer van de avond. Toen kwam de categorie ‘Documentaire’. Ik zat niet bij de genomineerden. Ergens was ik opgelucht en dacht nu in alle rust te kunnen genieten van de verdere show. De eerstvolgende categorie was de VUE Audiance Award. Ik zat al klaar om te applaudisseren voor de winnaar, maar hoorde… And the winner is; Gender Victory van Len Elkhuizen! Vol ongeloof en onvoorbereid liep ik het podium op om de Prijs in ontvangst te nemen. Wanneer ik nerveus ben let ik niet meer zo goed op het verbergen van mijn Rotterdamse accent. Gelukkig kon het publiek het wel waarderen.

Hierna volgde meteen de pauze waarin veel mensen mij kwamen feliciteren. Totaal verdoofd van het gevoel van ongeloof, verbazing, vreugde en trots liep ik weer terug de zaal in en heb genoten van de verdere uitreikingen en optredens.

Soms realiseer ik het mij nog steeds niet en staar naar het prachtige beeld die staat te pronken op mijn kast. Een ding is zeker! Dit is voor mij een enorme motivatie om door de gaan met het maken van films. Het is het geen wat ik het liefste doe en wat ik het beste kan.